Gokken

Na de hond van Pavlov kwamen de ratten en duiven van Skinner. Skinner bouwde een kleine kooi, met daarin een hendeltje. Wanneer een rat of duif toevallig op het hendeltje drukte, viel er wat eten in het bakje. Al snel leerden de dieren om steeds opnieuw het hendeltje in te drukken. Dit wordt ‘operante conditionering’ genoemd. Ze hadden nieuw gedrag geleerd.

De verslavende werking van gokkasten kan je hier goed mee begrijpen. Immers, het herhaald drukken op wat knoppen of hendeltjes leidt vroeg of laat tot een beloning. En Skinner liet bij zijn ratjes al zien dat de beestjes nog fanatieker op het hendeltje drukten als hij slechts af en toe een beloning gaf. Net zoals de zeer onregelmatige ‘uitbetaling’ van een gokkast de verslaving juist in de hand werkt. En dus blijven de gokkers drukken op hun hendeltjes.

Dat gold ook voor de zoon van Theo. Hij had nogal wat psychische problemen, dronk vaak te veel en had geen werk. En geen geld, en dus drukte de zoon op het belknopje bij zijn vader. Die was niet gek en gaf geen geld. Nou ja, als hij geld nodig had voor het betalen van medicijnen bij de apotheek, of soms zomaar, ja, dan wel. Klassiekers, gokken en zeuren