Ergernis

Waarom doet de overheid niks? Overal moeten bordjes komen waarop verbodsbepalingen staan vermeld met strenge straffen, veel strengere straffen, op het laten bevuilen van de publieke ruimte door je huisdier. De gemeente Leeuwarden heeft her en der speciale afvalbakken geplaatst waarin hondenkeutels moeten worden gedeponeerd. Maar slechts enkele honden hebben de juiste maat om zelfstandig van deze containers gebruik te maken en de met schepjes gewapende hondenbezitters begrijpen de bordjes niet en gebruiken bij ons in de buurt het van Harinxmakanaal als dumpplaats. Ik kan me kapot ergeren aan het gedoogbeleid van de overheid, die niet optreedt en het watermanagement aan de kroonprins overlaat.

Ik ben bijna thuis. Onderweg had ik scherp opgelet maar had nergens de platgetrapte resten van de boosdoener gevonden. Ik wil de zaak laten rusten, maar merk hoe de ergernis in me was gaan huizen. Ik had me geërgerd aan de hond, aan de hondenbezitters, de gemeente, aan ieder ander die hier niks aan deed. Onze hersenschors heeft sterk geplooide vormen, waar ergernis en woede zomaar schuilplaatsen kunnen vinden, soms voor even, soms voor jaren, als we er niks aan doen. Tot we ze aanpakken. Ergernis kan je zien als een agenda: ze geeft aan dat je in actie moet komen. Ergernis